Երեկ իշխանությունը իրեն հռչակեց իր ժողովրդի թշնամի, իսկ այսօր ԱԺ-ում հաստատեց դա

Շուրջ 24 տարի է՝ «ժողովրդավարություն» հասկացությունը մասնագիտական հետաքրքրություններիս ոլորտում է:

Շուրջ 22 տարի է՝ գիտական մակարդակով հետազոտում եմ ժողովրդավարության և ժողովրդավարացման հիմնախնդիրները քաղաքական ռեժիմների և համակարգերի պայմաններում:

Շուրջ 20 տարի է՝ քաղաքագիտական տարբեր առարկաների, հոդվածների, ձեռնարկների մշակման և դասավանդման ընթացքում «ժողովրդավարություն» հասկացությունը եղել է հենասյունայինն ու կենտրոնականը:

Շուրջ 14 տարի է, ինչ տեղական և միջազգային գործընկերներիս հետ միասին հիմնադրել և իրականացնում եմ «Մարդու իրավունքների և ժողովրդավարացման» և «Եվրոպագիտության» ակադեմիական ծրագրերը:

Շուրջ 12 տարի է՝ զբաղվում եմ ժողովրդավարական ինստիտուտների կայացման և զարգացման խարհրդատվությամբ:

Շուրջ 6 տարի է՝ դիտարկում եմ, թե

ինչպես է ԺՈՂՈՎՐԴԱՎԱՐՈւԹՅԱՆ տակ ժողովրդահաճություն վաճառվում:

ԲԱԶՄԱԿԱՐԾՈւԹՅԱՆ անվան տակ բազմամաղձություն վաճառվում:

ԻՐԱՎԱԿԱՆ ՊԵՏՈւԹՅԱՆ անվան տակ ավտորիտար վոլյունտարիզմ իրականացվում:

ՀԱՆՐԱՅԻՆ ԿՈՆՍՈԼԻԴԱՑԻԱՅԻ և ՄՈԲԻԼԻԶԱՑԻԱՅԻ փոխարեն բարձր և անհաղթահարելի պառակտող ջրբաժաններ և բարիկադներ կառուցվում:

ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ անվան տակ սեփական քաղաքական կամքի և քաղաքական անվտանգության ապահովում իրականացվում:

Ինչպես է ԼԵԳԻՏԻՄՈւԹՅԱՆ հայթայթման և դրա պահպանման միակ գործիքը դարձել ոչ թե կառավարչական և քաղաքական էֆեկտիվությունը, այլ՝ այլասերված պոպուլիզմը:

Ինչպես է ՀԱՆԴՈՒՐԺՈՂԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ սկզբունքը վերածվել ծայրահեղ թշնամացման և պառակտման գործիքի՝ ի շահ սեփական ընտրազանգվածի պահպանման:

Ինչպես է ԻՆՖՈՐՄԱՑԻՈՆ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅԱՆ ինտիտուտը փոխարինվել մաղձի պրոպագանդայի և անսկզբունք մանիպուլացման բութ գործիքի:

Հատուկ մեծատառով նշածս բոլոր երևույթները «ժողովրդավարության» պարտադիր, այլ ոչ թե բավարար հենասյունային սկզբունքներից մի քանիսն են միայն: Եվ այս ամենի հպարտ դեֆորմացիան հրամցվում է բոլորիս կապույտ եզրագծով սկուտեղի վրա՝ որպես «Հայկական ժողովրդավարություն» կամ «Ժողովրդավարության բաստիոն»:

Երկու օր առաջ «ժողովրդավար» իշխանությունը Բաղրամյան-Դեմիրճյան խաչմերուկում ապացուցեց, որ իր քաղաքական ինքնապահպանման միակ գործիքը բռնության կիրառումն է հայ մարդու նկատմամբ: Ժողովուրդն այդ մարտահրավերն ընդունեց նույնիսկ աչքը չթարթելով, որովհետև ոչ թե ցրվեց, այլ բազմապատկվեց:

Երեկ եզրակացություն արած նախկին թավշյա իշխանությունը իրեն հռչակեց ինչ-որ վիրտուալ ժողովրդի վիրտուալ լեգիտիմության կրող՝ ընտրելով իշխանության ու պետության նույնականացման կործանիչ ճանապարհը: Իզուր չէի երկար խոսում ժողովրդավուրության և ռեժիմների մասին: Չկա և չի եղել մի ռեժիմ, որը «թավշյա և լիբերալ սկզբունքներով» գա, ձախողվի, հետո դառնա իբր «պետականապահպան», իսկ հետո դա էլ ձախողի և վերջում, հանուն իշխանության պահպանման, չդառնա այդ ժողովրդի թշնամին:

Երեկ տեղի ունեցածը հետևյալն է՝ իշխանությունը իրեն հռչակեց իր ժողովրդի թշնամի, իսկ այսօր ԱԺ-ում հաստատեց դա, ասելով, որ «փոփոխությունը կարող է իրականացնել ինքնիշխանը, այսինքն՝ ժողովուրդը, կուզենա՝ կանի, չի ուզենա՝ չի անի»: Այդ Ինքնիշխանը հենց ինքը Փաշինյանն է և ոչ թե իր վիրտուալ ժողովուրդը կամ այլևս նրա վերացած ընտրազանգվածը, հենց ինքը «Ինքնիշխանը»: Երբ ընտրազանգվածն ու ժողովուրդը վիտուալ է, ապա լեգիտիմությունը ևս վիրտուալ է, իսկ իրականը՝ ուժով և ղազագրով Ինքնիշխան դեսպոտ «մնալը»: «Մնալ» բառը հասկացեք որպես անխուսափելի գնալ:

Վլադիմիր Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ